Treinplezier

In de trein zit ik tegenover een meisje met blonde krullen met kleine ogen naar muziek te luisteren, naast haar een jongen in een zwarte jas met bijkleurende muts. Op zich niets bijzonders in een intercity op woensdagochtend. Naast mij zit echter een zeer interessant persoon.

Een oudere vrouw, het haar zo wit als verse sneeuw, zit te bladeren in een roman. Op de bovenhoeken van de pagina's zie ik vluchtig de naam Chernobyl voorbijkomen. Uiteindelijk legt ze het boek weg en, het voorbeeld van het meisje tegenover me volgend, diept een tweetal oortjes op uit haar jaszak. Ze sluit de dunne draadjes aan op haar smartphone en opent de muziekspeler. Op het scherm ontvouwt zich een lijst met alle muzikale hoogtepunten van de vorige eeuw: Michael Jackson's Thriller, Led Zeppelin's Mothership en Paul McCartneys Band on the Run. Het dametje scrollt een paar keer besluiteloos op en neer, haalt de oortjes weer uit de telefoon en gaat terug naar het beginscherm. Dan houdt ze de telefoon alsof ze een foto maakt van de mensen aan de andere kant van het gangpad, maar of ze dat nou daadwerkelijk doet kan ik niet ontdekken. Ik ben veel te druk bezig mijn gezicht in de plooi te houden, rechtop te zitten en te voorkomen dat ik op de vermeende foto sta.

Bij Den Haag HS moet ik eruit. Het oude vrouwtje is nog steeds in de weer met haar telefoon, ze gaat met een duizelingwekkend tempo door een verzameling foto's van wat Rotterdam lijkt te zijn. Ik haal mijn schouders op en stap de trein uit.