zondag 17 juli 2016

Geen vakantiepersoon

Ik ben het type persoon dat voor een paar dagen weg een koffertje inpakt, dan naar de weersvoorspelling kijkt en bij zichzelf zegt: 'Toch te optimistisch geweest.'
Waarna de pakken, dassen en truien weer terug de kast in gaan. Want het wordt een zinderende 31 graden, in plaats van de 15 graden met regen waar ik op gehoopt had.

Het leven is niet eerlijk.


zaterdag 16 juli 2016

Spiegel

Wanneer ik mijn kamer binnenloop, is er één object dat onmiddellijk in het oog springt. Aan de achterwand, op een respectabele afstand van het raam, pronkt een schilderij. Dat is de technische benaming, in ieder geval. Verf op doek.

Maar het is zoveel meer dan dat. Er spreekt een diepte uit het schilderij die doet denken aan de doeken van Rothko: een solide kleurvlak met een contrasterende kleur eroverheen. Daar geen fotografische afbeelding het doek eer zal aandoen, zal ik trachten het te omschrijven.

Voor de mensen die de eerste Lord of the Rings-film hebben gezien: de wereld die Frodo ziet wanneer hij de ring om zijn vinger schuift op de heuvel Weertop. Alles is gehuld in witte mist die continu wervelt en stroomt over de contouren van het landschap. Dat, maar dan met kleur. In de vegen van rode kleuren schuilt een zwart omrande schim, ingekleurd met schakeringen van paars en ruwe streken wit. Tussen de lagen verf door springen kleine details naar voren die op het eerste gezicht niet zichtbaar zijn, net als de nachtelijke sterrenhemel: hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet.
Het is een abstract portret van mijn persoon en daarmee eerder een spiegel dan een doek. Zo'n spiegel waar je voor gaat staan om je zelfvertrouwen een opkikker te geven: ik betekende genoeg voor iemand om haar aan te zetten dit voor mij te maken.

Het doek is geschilderd door mijn allereerste vriendinnetje toen we beiden nog op de middelbare school zaten. Veel te lang heeft het bij mijn vader op zolder gestaan voor ik dan eindelijk een waardige plek had gevonden om het op te hangen. Het is geen Rothko, het is iets oneindig veel beters. Het is een Van der Raaf.


An Italian Man in Amsterdam

Ik zit met D. en onze Zuid-Italiaanse gast Paulo in Café De Burcht in Leiden. Buiten schijnt een zwakke ochtendzon, en slechts twee van de tafels in de eetzaal zijn bezet door een aantal vroege vogels.

De avond ervoor hebben we onze gast meegenomen naar de stad die internationaal geldt als het grote voorbeeld van Nederland, doch binnen onze nationale grenzen als een angstaanjagende karikatuurvan alles waar Nederland voor denkt te staan: Amsterdam. Na een vluchtig bezoek aan de Wallen, Hotel de Kroon en een tent waarvan ik niets meer weet behalve het feit dat de gin-tonics er hopeloos duur waren, hebben we een half uur in een stilstaande trein gezeten, hopende dat dat sein zou verspringen van zo rood als mijn sokken naar zo groen als mijn pak.




Paulo zit schuin tegenover mij, met een telefoon tegen zijn slaap gedrukt. Hij maakt wilde handgebaren terwijl hij telefoneert en praat, voor Nederlandse begrippen, ontzettend luid. Wanneer hij ophangt, zegt hij: 'You boys.. Always elegant, always well-dressed. With Italian boys, it is the same.. Always go out with nice dress.'

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de beste man te wijzen op de dubbelzinnigheid van zijn laatste zin.