Ik zit met D. en onze Zuid-Italiaanse gast Paulo in Café De Burcht
in Leiden. Buiten schijnt een zwakke ochtendzon, en slechts twee van de tafels in de eetzaal zijn bezet door een aantal vroege vogels.
De avond ervoor hebben we onze gast meegenomen naar de stad die internationaal geldt als het grote voorbeeld van Nederland, doch binnen onze nationale grenzen als een angstaanjagende karikatuurvan alles waar Nederland voor denkt te staan: Amsterdam. Na een vluchtig bezoek aan de Wallen, Hotel de Kroon en een tent waarvan ik niets meer weet behalve het feit dat de gin-tonics er hopeloos duur waren, hebben we een half uur in een stilstaande trein gezeten, hopende dat dat sein zou verspringen van zo rood als mijn sokken naar zo groen als mijn pak.
De avond ervoor hebben we onze gast meegenomen naar de stad die internationaal geldt als het grote voorbeeld van Nederland, doch binnen onze nationale grenzen als een angstaanjagende karikatuurvan alles waar Nederland voor denkt te staan: Amsterdam. Na een vluchtig bezoek aan de Wallen, Hotel de Kroon en een tent waarvan ik niets meer weet behalve het feit dat de gin-tonics er hopeloos duur waren, hebben we een half uur in een stilstaande trein gezeten, hopende dat dat sein zou verspringen van zo rood als mijn sokken naar zo groen als mijn pak.
Paulo zit schuin tegenover mij, met een telefoon tegen zijn slaap gedrukt. Hij maakt wilde handgebaren terwijl hij telefoneert en praat, voor Nederlandse begrippen, ontzettend luid. Wanneer hij ophangt, zegt hij: 'You boys.. Always
elegant, always well-dressed. With Italian boys, it is the same.. Always
go out with nice dress.'
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de beste man te wijzen op de dubbelzinnigheid van zijn laatste zin.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om de beste man te wijzen op de dubbelzinnigheid van zijn laatste zin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten