Spiegel

Wanneer ik mijn kamer binnenloop, is er één object dat onmiddellijk in het oog springt. Aan de achterwand, op een respectabele afstand van het raam, pronkt een schilderij. Dat is de technische benaming, in ieder geval. Verf op doek.

Maar het is zoveel meer dan dat. Er spreekt een diepte uit het schilderij die doet denken aan de doeken van Rothko: een solide kleurvlak met een contrasterende kleur eroverheen. Daar geen fotografische afbeelding het doek eer zal aandoen, zal ik trachten het te omschrijven.

Voor de mensen die de eerste Lord of the Rings-film hebben gezien: de wereld die Frodo ziet wanneer hij de ring om zijn vinger schuift op de heuvel Weertop. Alles is gehuld in witte mist die continu wervelt en stroomt over de contouren van het landschap. Dat, maar dan met kleur. In de vegen van rode kleuren schuilt een zwart omrande schim, ingekleurd met schakeringen van paars en ruwe streken wit. Tussen de lagen verf door springen kleine details naar voren die op het eerste gezicht niet zichtbaar zijn, net als de nachtelijke sterrenhemel: hoe langer je kijkt, hoe meer je ziet.
Het is een abstract portret van mijn persoon en daarmee eerder een spiegel dan een doek. Zo'n spiegel waar je voor gaat staan om je zelfvertrouwen een opkikker te geven: ik betekende genoeg voor iemand om haar aan te zetten dit voor mij te maken.

Het doek is geschilderd door mijn allereerste vriendinnetje toen we beiden nog op de middelbare school zaten. Veel te lang heeft het bij mijn vader op zolder gestaan voor ik dan eindelijk een waardige plek had gevonden om het op te hangen. Het is geen Rothko, het is iets oneindig veel beters. Het is een Van der Raaf.