Woensdagavond

Vriendin en ik zitten (nou ja, 'zitten' is hier nauwelijks een adequate term. 'Liggen schandalig lui te wezen') op de bank. Uit de surround sound schalt het deuntje van 20th Century Fox zoals deze in 1979 door de bioscoopzalen klonk (voor de geïnteresseerden: iets sneller dan de huidige) gevolgd door de intro van Alien - na een tweevoudige bevestiging van mijn kant dat het vooral géén horrorfilm is.

De film kabbelt voort: vreemde planet, facehugger, chestburster en de bemanning die één voor één ten prooi valt aan één van de meest toonaangevende buitenaardse wezens in de geschiedenis van de moderne cinematografie. Roll credits.

Ze sluit haar ogen en laat haar hoofd met een zucht op mijn schouder rusten. De teleurstelling is bijna fysiek aanwezig.

'Vond je het geen goede film?'

'Mwah, ging wel. Maar waarom ging die kat nou niet dood!?'